Придружете ни се додека дознаваме повеќе за ставовите, за миграцијата и многу повеќе, додека се спроведува проектот…. Денес, во нашиот фокус се доброволната, и миграцијата поттикната од економски причини.
Асимилација: Еднонасочен пристап на политиката кон интеграцијата при што една етничка или социјална група – обично малцинство – ги прифаќа културните практики на друга, обично онаа на мнозинската етничка или социјална група. Асимилацијата вклучува прифаќање на јазикот, традициите, вредностите, обичаите и однесувањето што вообичаено ја наведуваат асимилираната страна да стане социјално помалку различна од другите членови на општеството што го прима.
Социјална кохезија: Иако не постои универзална дефиниција, социјалната кохезија обично се поврзува со поимите „солидарност“, „заедништво“, „толеранција“ и „хармонична коегзистенција“ и се однесува на општествено уредување во одредено општество или заедница, врз основа на заедничка визија и чувство на припадност за сите заедници; каде што разновидноста од различни потекла и околности на луѓето се ценат и позитивно се вреднуваат; лицата со различно потекло имаат слични животни можности; и се развиваат силни и позитивни односи меѓу луѓето од различно потекло на работното место, во училиштата и во соседството.
Социјална инклузија: Процес на подобрување на способноста, можностите и достоинството на луѓето кои се обесправени врз основа на нивниот идентитет, да учествуваат во општеството (Светска банка, Инклузијата е важна: Фондацијата за заеднички просперитет (2013), стр. 4.). Меѓу групите кои можат да бидат исклучени врз основа на нивниот идентитет, Светска банка забележува дека со зголемувањето на движењата на луѓето во земјите и преку границите: „Идентитетот на мигрантските групи и поединци е под лупа, особено во развиените земји, кои се борат да изнајдат начин за интегрирање на дојденците“. (Светска банка, Вклучувањето работи: Фондацијата за заеднички просперитет (2013) стр. 6). Трите меѓусебно поврзани домени претставуваат истовремено и пречки и можности за социјално вклучување:
1. пазари на (земјиште, домување, труд и финансии),
2. услуги (на пр. здравство, образование, социјална заштита, транспорт, вода и канализација, енергија или информации) и
3. физички простори кои имаат социјален, политички и културен карактер. (ibid., стр. 8–13).
Дезинформациите може да се наведат како неточни информации кои не се намерно измамнички. (Висок комесаријат на Обединетите нации за бегалци, Користење на социјалните медиуми во заштита на заедницата: Водич, https://www.unhcr.org/innovation/wp-content/uploads/2022/02/Factsheet-4.pdf )
Економска миграција, „движење на лице или група на лица преку меѓународна граница мотивирано исклучиво или првенствено од економските можности“
Говорот на омраза нема универзална дефиниција според меѓународното право за човекови права, но терминот генерално се подразбира како „ секој вид комуникација во говор, пишување или однесување , што напаѓа или користи пејоративен или дискриминаторски јазик во врска со личност или група врз основа на за тоа кои се тие, со други зборови, врз основа на нивната религија, етничка припадност, националност, раса, боја , потекло, пол ,или друг идентитетски фактор . ( Стратегија и план за акција на Обединетите нации за говорот на омраза, 2019 година.)
Малициозни информациите се однесуваат на вести и стории кои се засноваат на некои факти или докази, но деконтекстуализирани и претерани на таков начин да предизвикаат страв, да поттикнат непријателство и/или да предизвикаат штета (Новинарство, „Лажни вести“ и дезинформации: Прирачник за новинарско образование и обука, УНЕСКО, 2018).
Миграцијата на работна сила е ограничена на „движење на лице или група на лица со единствена цел да се бара работа или да се стапи во работен однос“, исклучувајќи ги другите економски активности, како што се инвестициите кои обично се сметаат за типични форми на доброволна миграција.
Мултикултурализам: Модел на интегративни политики што го поздравува зачувувањето, изразувањето, а понекогаш дури и славењето на културната различност. Овој пристап ги охрабрува мигрантите да станат полноправни членови на општеството, притоа задржувајќи ги своите културни идентитети. Тука се комбинира признавањето на разновидните потекла, традиции и начини на гледање на светот, со одредени универзални вредности, како што се владеењето на правото или родовата еднаквост, кои ги надминуваат културните разлики и гарантираат исти права за сите. Интеграцискиот однос најдобро се доловува во сликата на мозаик кој им овозможува на малцинските етнички групи да живеат рамо до рамо со мнозинството.
Опасниот говор е каква било форма на изразување (како говор, текст или слики) што може да го зголеми ризикот неговата публика да одобрува или да учествува во насилство врз членови на друга група. (Сузан Бенеш, 2010 година, https://dangerousspeech.org/about-dangerous-speech/) .
Работниците мигранти „лице кое треба да биде ангажирано, е ангажирано или било ангажирано во активност за надоместок во држава на која тоа лице не е државјанин“, имаат дозвола за влез во земјите на дестинација во согласност со националните прописи за имиграција со цел да се ангажираат во различни форми на работа за друг работодавач, како и самовработување, наведени во чл. 2.2 од Конвенцијата на ОН за заштита на правата на сите работници мигранти и членовите на нивните семејства.
Долгорочната миграција се подразбира како „движење во друга земја за вработување на период подолг од една година, а во повеќето случаи на неодредено време“. Долгорочната миграција е често поврзана со структурната побарувачка за одредени специфични вештини на пазарот на трудот на земјата на дестинација.
Привремената миграција ќе бара од државните власти да развијат специфични рамки за регулирање на „трајноста и вработувањето во странство подолго од три месеци, но пократко од една година“. Привремената миграција најчесто е соодветен одговор на специфичните, временски ограничени потреби на пазарите на труд на земјите на дестинација. Привремената зголемена побарувачка на одредено добро може да ја оправда потребата од ангажирање нови работници за зголемување на производството.
Сезонската миграција е типичен случај на привремена миграција и се дефинира како „движење на лица за стапување во работен однос што се врши само во дел од годината“. Секторите земјоделство и туризам најчесто значително се потпираат на сезонски работници. Периодичните миграциски текови поради временскиот или сезонскиот карактер на вработувањето, можат да доведат до појава наречена циркуларна миграција, која се нарекува „флуидно и повторено движење на луѓето напред-назад меѓу две или повеќе земји“.
Интеграција: Иако не постои универзална дефиниција за интеграција, таа обично се поврзува со двонасочниот процес на заемна адаптација помеѓу мигрантите и општествата во кои живеат, при што мигрантите се инкорпорирани во општествениот, економскиот, културниот и политичкиот живот на заедница-домаќин. Тоа повлекува заедничка одговорност за мигрантите и заедниците, и вклучува други сродни поими како што се социјалната вклученост и социјалната кохезија. Интеграцијата не мора да значи постојан престој. Сепак, тоа подразбира разгледување на правата и обврските на мигрантите и општествата на земјите на транзит или одредиште, на пристап до различни видови услуги и до пазарот на трудот, како и на идентификација и почитување на основниот сет на вредности што ги врзува мигрантите и заедниците-домаќини со заедничка цел. Меѓутоа, во бегалскиот контекст, локалната интеграција како трајно решение би подразбирала постојан престој бидејќи се однесува на „постојано населување на бегалците во земјата на првиот азил, и следствено, стекнување со државјанство на таа земја“ (Висок комесаријат за бегалци на Обединетите нации, Главен поимник на термини (2006), стр. 14).
Изразот управување со миграцијата најчесто се дефинира како „норми и организациски структури кои го регулираат и обликуваат одговорот на државите кон меѓународните миграции”. Овој сеопфатен концепт се обидува да ја толкува комплексната врска помеѓу правото на државите и правата на поединците во врска со правото на движење. Регулирањето на транснационалната миграција – движење на луѓето од постојаното место на живеење до друга дестинација преминувајќи меѓународна граница – е некаде помеѓу правата на поединците и највисоките права на државите. Иако правото на секој поединец да ја напушти својата држава е признаено во меѓународното право, заедно со правото на повторно враќање во својата држава, крајното право на влез на територија на друга држава е строго регулирано со законите на државите за влез на својата територија, како и со меѓудржавни договори. Согласно модерниот концепт на територијална сувереност, државите имаат право да одлучат за прием или исклучување на недржавјаните во и од територијата врз која одредена држава ги применува своите суверени моќи. Националните закони со кои се регулира влезот, престојот и излезот на недржавјаните во државата вообичаено се насловени како: „закони за имиграција”, „закони за регулирање на статусот на странците”, „закони за влез, престој и населување на странци” и сл. Земајќи ја предвид асиметријата во моќта меѓу поединците и државите, меѓународните заложби одат во насока на нивно урамнотежување, колку што е тоа можно, пред сè предвидувајќи обврски за државите насочени кон обезбедување на хуман и достоинствен третман на мигрантите, како и заштита на фундаменталните права. Државите имаат развиено различни рамки за уредување или пристапи за управување со миграцијата, согласно видовите миграции (види ги другите поими во поимникот). Во основа, државите се повеќе склони на соработка во случаи кога унилатералните пристапи имаат повеќе ограничувања, споредено со заедничките напори. И покрај неодамнешниот ветувачкиот развој во мултилатералните дискусии за глобалното уредување на миграциите, целокупната слика сè уште се карактеризира со значителна фрагментација на нивоата на компетенции и управување со миграциите, при што се дава поголема важност на поголемата кохерентност и транснационална соработка од кога било.
Управување со миграциите се однесува на „бројните функции на владите во однос на националниот систем за уредно и хумано управување со прекуграничните миграции, особено во управувањето со влезот и присуството на странци во рамки на границите на државата”. Поимот, исто така, упатува на „планиран пристап кон обмислувањето на политиките, законите и административните одговори за клучните прашања поврзани со миграцијата”. Додека „управувањето со миграцијата” се однесува на одговорот на одредена држава, уредувањето на миграциите е повеќесложен поим кој ја опфаќа и динамиката на интеракција на различните институции во рамките на државниот систем, како и на меѓудржавните односи на повеќе нивоа.
Уредување на границите, исто така, познато и под називот управување со границите се однесува на „законодавството, политиките, плановите, стратегиите, акциските планови и активностите поврзани со влезот и излезот на лицата во и од територијата на државата, кои вклучуваат откривање, спасување, пресретнување, скрининг, интервјуирање, идентификација, прием, упатување, задржување, отстранување или враќање, како и поврзаните активности како што се обуките, техничката, финансиската и друга помош, вклучително и помошта обезбедена на други држави”.
Билатерален договор за работа е алатка на државите со која се регулира миграцијата на трудот меѓу две држави. Билатералните договори за работа најчесто се разбираат како „договорни аранжмани меѓу две држави со цел да се формализираат принципите и процедурите за регулирање на меѓудржавната трудова миграција”. Различните можности за уредување на миграцијата имаат предности и недостатоци, но дискусијата за нив не е опфатена во опсегот на овој е-поимник. Дополнителни информации може да најдете во „Прирачник за унапредување ефективна трудова миграција во земјите на потекло и одредиште (Handbook on promoting effective labour migration policies in countries of origin and destination)”.
Регионални економски заедници (РЕЗ) се регионални аранжмани меѓу групи на држави каде што слободата на движење и престој на поединците е значително олеснето. Брзото движење на студентите, специјализираните работници, како и работниците со различни сетови и нивоа на вештини им овозможуваат на економиите да бидат поконкурентни, во свет кој се карактеризира со прогресивна либерализација на трговијата и сè поинтегрираните економии. Европската Унија (ЕУ) може да се смета како една од најнапредните примери за овој вид регионални договори, иако се јавуваат сè повеќе други иницијативи, особено во комбинација со трговските договори, како што се на пример Евроазиската Економска Унија (ЕЕУ), Здружението на Нации од Југоисточна Азија (АСЕАН), Економската Заедница на западноафриканските држави (ЕКОВАС), Mercado Comun del Sur МЕРКОСУР.
Предрасудаможе да се сфати како афективно чувство кон личност врз основа на нивното перципирано членство во одредена група.Зборот често се однесува на однапред смислена (обично неповолна) проценка или класификација на друго лице врз основа на перцепираните лични карактеристики на тоа лице, како што се политичката припадност, родот, полот, идентитетот, верувањата, вредностите, социјалната класа, возраста, попреченостите, религијата, сексуалноста, расата, етничката припадност, јазикот, националноста, културата, изгледот, занимањето, богатството, образованието, криминалноста, припадноста, музички вкусови и/или други перцепирани карактеристики.
Штетен говор може генерално да се дефинира како законски дефиниран говор на омраза и поттикнување омраза, како и форми на дискриминаторски говор кои не одговараат на правните стандарди. (Донзели, Спротивставување на штетниот говор на интернет. (Не)ефективни стратегии и должност за контразборување, 2021 година)
Трајни решенија (обично поврзани со социо-економското вклучување на бегалците): Секое средство со кое состојбата на бегалците може задоволително и трајно да се реши за да им се овозможи да водат нормален живот. За внатрешно раселените лица, се постигнува трајно решение кога внатрешно раселените лица повеќе немаат никакви посебни потреби за помош и заштита кои се поврзани со нивното раселување и можат да ги уживаат своите човекови права без дискриминација на основа на нивното раселување.
Слобода на изразување како што е дефинирано во Европската конвенција за човекови права:„1. Секој има право на слобода на изразување. Ова право вклучува слобода на мислење, и примање и пренесување информации и идеи без мешање од јавните власти и без оглед на границите. Овој член не ги спречува државите да бараат лиценцирање на радиодифузни, телевизиски или кино претпријатија; 2. Остварувањето на овие слободи, бидејќи со себе носи должности и одговорности, може да биде предмет на формалности, услови, ограничувања или казни што се пропишани со закон и се неопходни во едно демократско општество, во интерес на националната безбедност, територијалното нарушување или криминал, за заштита на здравјето или моралот, за заштита на угледот или правата на другите, за спречување на откривање информации добиени во тајност или за одржување на авторитетот и непристрасноста на судството“. (Европска конвенција за човекови права – член 10)